To już jest koniec…

Ostatnio dość często cytuje piosenki więc i tym razem to zrobię. Chciałby się zaśpiewać jak w piosence Elektrycznych Gitar „To już jest koniec…” no bo tak już jest. To mój ostatni wpis na blogu. 24 sierpnia 2018r. ruszę po swoje najskrytsze marzenie. Te dwa i pół roku minęło bardzo szybko… chciałby się powiedzieć za szybko. Przepracowałem to w sposób dość intensywny ale nie profesjonalny. Dobrze się tym całym czasem bawiłem. Wystartowaliśmy w międzyczasie w wielu fantastycznych wyścigach, poznaliśmy wiele ciekawych osób gdzie te znajomości przetrwały do dnia dzisiejszego. Było naprawdę ciężko ale fajnie.

Przypomnienie…

Zaczęliśmy od dwóch brewetów w Pomiechówku na dystansie 200 km na rozpoczęcie i zakończenie sezonu. W międzyczasie sam zrobiłem dystans 300 km i 400 km tak wokół komina. To były początki i rok 2016r. W roku 2017r. ukończyłem już pierwszy wyścig czyli Pierścień Tysiąca Jezior na dystansie 610 km i tym samym zrobiłem kwalifikacje do Bałtyk Bieszczady Tour 1008. Dodatkowo też pokręciłem się wokół komina ale drugą cześć sezonu po zakończeniu PTJ już sobie odpuściłem. Mocno popracowałem w zimę na przełomie roku 2017 i 2018r. i tym samym mocniej zaatakowałem sezon 2018r. Zaczęło się od Tour De Siesia na dystansie 350 km ale z mocnymi przewyższeniami. Trzy tygodnie później zameldowałem się na starcie maratonu Pięknych Zachód na dystansie 510 km organizując dzień wcześniej punkt kontrolny w Grodzisku dla dystansu 1001 km i 1900 km. Następnie odczekałem miesiąc i ponownie pojechałem na Pierścień Tysiąca Jezior gdzie dystans 610 km pokonałem w czasie lepszym do roku poprzedniego urywając 1,5 godziny. Na koniec rzutem na taśmę wystartowałem w Maratonie Kórnickim na dystansie 300 km.

Wszystkie te maratony były tylko prologiem, przygotowanie do tej jednej jedynej imprezy na starcie której stanę 24.08.2018r.

Głowa boli, głowa pęka…

Fizycznie czuję się przygotowany. Waga spadła do 86 kg i forma ewidentnie jest. Nie wiem tylko dlaczego gdzieś z tyłu głowy pojawia się strach, lęk jakaś wewnętrzna słabość. Im bliżej startu zaczynam zadawać sobie pytania czy dam radę czy jestem przygotowany. Co się stanie jak pęknę gdzieś w trakcie jazdy. To wszystko ryje mi głowę strasznie i właśnie takich myśli powinienem się wystrzegać bo to niewątpliwe oznaka słabości. Niestety to nie jest gra komputerowa, że jak w międzyczasie coś się nie uda to będę mógł zrobić reset i zacząć wszystko od początku. Do zyskania nie ma nic ale do stracenia jest bardzo dużo. Wiele pytań sobie zadaję czy wybrałem odpowiednią gadzinę, dzień, czy batony będą odpowiednie czy pić wodę czy izotona czy ubrać się na krótko czy na długo. Mam kurwa wrażenie, że sam narzucam sobie ogromną presję, która zaczyna mi ciążyć.

Z drugiej strony, to jest tak jak z przygotowaniem się do egzaminu do szkoły czy na studia. Dwa, trzy dni przed wydaje Ci się nic nie wiesz. Uczysz się, powtarzasz a do głowy nic nie wchodzi. W końcu zaczynasz wątpić a dzień przed egzaminem masz taką sraczkę, że wytrzymać nie możesz. Jeszcze przed wejściem na salę uczysz się, powtarzasz licząc na to że jeszcze się nauczysz… ale prawda jest taka, że gówno! Ty już wszystko umiesz, co więcej umiałeś to już trzy dni temu… i jak tylko wchodzić na salę i słyszysz pytania walisz do nauczyciela z odpowiedziami jak z armaty… jesteś najlepszy!

Po prostu ELITA!

Mam nadzieję, że podobnie będzie ze mną w piątek! Przeczekam start gdzie sraczkę będę miał na całego. To odliczanie, zdjęcia, gadanie! Jak tylko ruszę i po rozjeździe będę już sam (jadę na solo) wszystko już się poukłada. Dupa w siodełko się wkomponuje, złapie się odpowiedni rytm a ja będę po prostu jechał swoje. Wyłączę się ze wszystkiego. Nie będę myślał o niczym tylko posuwał się będę od punktu do punktu pokonując kolejne kilometry. I niech adrenalina trzyma mnie jak najdłużej abym do mety przyjechał jako zwycięzca. Po prostu ELITA!

Brak czasu to jedyna niedogodność, która mi doskwiera w ostatnich dniach. Na głowie mam mnóstwo projektów do zrealizowania i niby mam urlop, niby mam wolne od rana do wieczora, ale to tylko iluzja, bo zawsze jest coś do zrobienia. Za kilka dni startuje na ostatni mój test, jakim jest 400 km non stop na wybranej przez mnie trasie. Cały czas zastawiam się gdzie pojadę. Po raz kolejny kusi mnie mocno nasze morze, nad które wybieram się już od zeszłego roku. Wiem natomiast, że dobrze przygotowany Brevet dał mi mocnego kopniaka do tego, aby objechać trasy wokół komina i na spokojnie zaplanować przyszłoroczną edycję.

270 ludzi ze stali na trasie BBT 1008 w 2016r.

Do samego startu przygotowuje się zgodnie z zaleceniami Remka, który za każdym razem mi coś podpowiada. Czy to pod względem sportowym czy też organizacyjnym. Po raz pierwszy zamieszczam wiadomość, którą otrzymałem, ale ni po to, aby się chwalić, ale po to, aby pokazać, jakim zaufaniem się obdarzyliśmy i jak mocno scementowana jest nasza współpraca tak, aby odnieść zakładany sukces. Remek pisze

„…Pamiętaj tylko o dobrych lampach, zabezpiecz sobie zasilanie (powerbanki) także do licznika i licz kalorie. Powinieneś dostarczać 500-600 kcal/h. Nie tylko izotonik i żele, ale także jakieś pokarmy stałe, lekko strawne (owsianka, ryż, ew. makaron).

Dlatego będą potrzebne postoje, ale nie tyle na odpoczynek, co na jedzenie.

No i płyny – średnio 700ml/h, jeśli gorąco to nawet więcej.

Przemyśl kwestię ubrania, sprawdź pogodę, żeby nic Cię nie zaskoczyło.

Do tego po treningu środowym zacznij ładować się węglowodanami i dobrze nawadniać.

I najważniejsze. W trakcie jazdy trzymaj takie tempo, żeby jechać aktywnie, ale zawsze mieć świadomość, że masz jeszcze pod nogą i w żadnym momencie nie jedziesz na 100%. To utrzyma Cię w dobrej kondycji mentalnej i pomoże zapobiec ew. kontuzjom.

Twój cel to przejechać 400km, więc nie śrubuj czasu. Baw się dobrze!…”

Ktoś może powiedzieć, po co mi to. Sam sobie poradzę. Ja odpowiadam krótko i dosadnie, że sam nic nie zrobisz poza tym, że możesz sobie zrobić krzywdę.

W między czasie śledzimy wspólnie z Beatą uczestników, BBT 1008 która odbyła się w tym roku. Na trasę ruszyła grupa około 270 śmiałków, która miała do pokonania ten niezmiernie długi odcinek, ale niektórzy w związku z jubileuszową edycją skusili się na powrót. Ze strony wyścigu dowiadujemy się, że:

„Na wynikach z pierwszych sześciu edycji Bałtyk-Bieszczady Tour (lata 2005 – 2011) znajdziemy nazwiska zaledwie czterech kobiet. Do pionierek zaliczały się Jolanta Maślanka, Barbara Chowaniec, Beata Tulimowska i Monika Jagodzińska (na zdjęciu).
W kolejnych latach popularność BBT wśród pań rosła, aż w końcu w niedawno zakończonej IX edycji na starcie zjawiło się aż 25 kolarek, co oznacza, że niemal, co dziesiąty zawodnik mierzący się z 1008 km dystansem był kobietą.
Jak doszło do tego, że dziś kobiety na trasie BBT rywalizują z mężczyznami jak równe z równymi (Agata Wójcikiewicz oraz Katarzyna Orłowska uplasowały się w tym roku w czołowej 30tce klasyfikacji open, a Wójcikiewicz dodatkowo znalazła się na podium edycji powrotnej!) Przeczytać można w książce: www.book.1008.pl.”

Słaba głowa?

Jeśli nie położy mnie głowa to i ja stanę na starcie tej imprezy, ale na to przyjdzie czas i ja skupiam się na mojej 400-setce. Fizycznie przygotowany jest bardzo dobrze a pokonać mnie mogą jedynie błędy organizacyjne. Jestem pewien swojej siły, że w pewien sposób rezygnuje z długiego treningu tydzień przed startem, ale trening tygodniowym robię już w 80% zakresie. Odpada mi jeden rozjazd tuż przed startem no i podejmuje decyzję, że zamiast jechać z piątku na sobotę o godzinie 24: 00 przekładam start na sobotę na godzinę 18: 00 i decyduję się na jazdę praktycznie przez większość dystansu w nocy. Strategię opracowałem sam mając już doświadczenie po przejechaniu 300 km non stop i wiedząc, co może mnie czekać. Noc to większy spokój na drogach, ale za to większa koncentracja dla kolarza. Trzymać kciuki, bo to test przed eliminacjami do BBT 1008, do których chce podejść w przyszłym roku.